10 mei 2015 – het begon met een artikel in de Eifelzeitung over de met wijn omklede (hoe kan het ook anders) opening van het Leiermannspfad.
Achter het ontstaan van het Leiermannspfad gaat een legende schuil. Die komt er in het kort op neer, dat dit het pad was wat de Leiermann nam, toen hij op een keer moest vlucht voor een beer. Hij klom in een boom en speelde daar de hele nacht op z’n Drehleier (oftewel draailier).
De route van het Leiermannspfad valt voor een deel samen met die van de
Moselsteig. De Moselsteig is een wandelpad van zo’n 365 km, wat bestaat uit 24 etappes van 11 tot 24 km. Het Leiermannspfad volgt een deel van
etappe 13, van Traben-Trarbach naar Reil (of omgekeerd).
De route begint beneden in
Enkirch en gaat dan via kleine paadjes naar Enkirch Oberdorf (wat hoger ligt). Net als beneden staan ook daar mooie vakwerkhuizen. Van hieruit ging het pad verder naar boven en kregen we een steeds mooier uitzicht op Enkirch en Kövenig aan de andere kant van de Mosel.
Na een uurtje lopen liepen we bovenop de heuvelrug en konden we ook Traben-Trarbach zien. Vervolgens liepen we verder en na een tijdje ging het pad weer vrij steil omhoog.
We liepen verder langs de rand van een heuvel en zagen voor ons tussen de bomen door de eerste huizen van Starkenburg. Aan de zijkant zagen we in een bebost dal ver onder ons een groot gebouw liggen. Dit bleek later de aan de
Ahringsbach (beek) gelegen
Starkenburger Herrschaftsmühle (of Schlossmühle) te zijn.
Na iets minder dan 2 uur waren we in
Starkenburg. Starkenburg is een klein dorpje, wat net als veel andere dorpjes in deze regio een afnemend aantal inwoners heeft. Waren dat er in 2010 nog 250 (wat al niet veel is), in 2013 waren het er nog maar 230. In Starkenburg hebben we een paar foto’s gemaakt en zijn toen verder gelopen.
Het volgende vermeldenswaardige punt was een uitkijkpunt met een kaart met pijlen in de richting van bezienswaardigheden. “Onze” Bergkapelle (uit Kröv) stond er ook bij. We moesten later wel goed kijken, maar we hebben het gevonden (rode pijl).
Even later werd de route versperd door een gevarenlint met bijbehorend verkeersbord en zelfs een doodskop! In verband met het kappen van bomen en ander boswerk, mochten we -zelfs op zondag- niet verder en als we niet verder gingen, dan zouden we dus niet langs omgezaagde bomen komen. Omlopen hielp ook niet, want vanaf de andere kant was het net zo gevaarlijk.
We moesten van de route af als we de
Obere Starenburger Mühle uit 1796 wilden zien en omdat we altijd geïnteresseerd zijn in bijzondere en/of oude gebouwen deden we dat dus. Het viel niet tegen; een open plek in het bos met een oude watermolen, een wateraanvoerkanaal en een beek met bruggetje en grasveld.
Na de boom- & molenmeubels bekeken te hebben, gingen we terug naar de route, die ons vervolgens door een wat donkerder bos leidde. Hier zagen we ook een gat in de rots zitten. Het zag er niet natuurlijk uit en later lazen we op Internet dat hier lang geleden enkele zilvermijnenwaren, dus wie weet …
Kort na de “zilvermijn” zagen we een mooi groot gebouw tussen de bomen door. We liepen een klein stukje van de route af, om wat foto’s te kunnen maken. Opeens realiseerden we ons dat dit het gebouw was. wat we eerder vanaf boven in het dal hadden zien liggen. We konden nergens een bord of naam ontdekken, dus dat moest wachten tot we weer Internet hadden. Het bleek van oorsprong een oude molen te zijn, waar later het nodige aangebouwd was.
meer foto’s en info staan hier.
Ongeveer een kwartier later, toen we inmiddels ruim 4 uur onderweg waren, zagen we tekenen van de bewoonde wereld. Op een heuvel tegenover ons stonden een soort van vakantiewoningen, maar het zouden ook volkstuinen kunnen zijn. Weer een kwartier later zagen we onder ons een soort betonnen goot en vlak daarna zagen we vlak voor ons tussen de bomen door opeens de kerk van Enkirch.
We waren nu aan de rand van Enkirch en moesten dus nog naar het centrum toe. Je kunt langs de weg lopen, of via een klein paadje aan de achterkant van de huizen. Wij kozen natuurlijk het laatste en lopend langs leuke huizen en een krokodilachtige boomstam waren we een kwartiertje later weer midden in Enkirch.
We zagen daar 2 vakwerkhuizen met verschillende kleuren naast elkaar staan en omdat we zelf nog niet precies weten welke kleuren we willen, geeft dit een goede indruk.
De wandeling zat er na ruim 4,5 uur op. Volgens de beschrijving zouden we 10,8 km afgelegd hebben en daar komt dan nog het uitstapje naar de molen van ca. 1 km bij. We zijn hierbij in totaal 270 meter gestegen en weer gedaald, waarbij het hoogste punt op 365 meter lag.
De complete fotoserie van de wandeling staat hier en geïnteresseerden kunnen hier een brochure downloaden (PDF) met informatie over de wandeling.
