12 mei 2015 – we waren al een keer van Traben-Trarbach binnendoor naar Bernkastel Kues gewandeld en vandaag wilden we een soortgelijke route lopen. Dit keer niet vanaf Traben-Trarbach, maar vanaf Kindel binnendoor over de beboste heuvels naar Bernkastel. Daar wilden we dan eindelijk de ruïne van Burg Landshut een keer gaan bekijken, wat eten en dan met de boot terug, net als de vorige keer.
Als we naar Kinheim lopen, dan is dat meestal langs de Mosel. Halverwege de heuvel is er echter ook nog een weg naar Kinheim en die namen we dit keer. De weg is veel rustiger en we kwamen door een stukje Kröv waar we nog nooit geweest waren. Een van de laatste huizen was dit min of meer citroengele huis en daarna waren we bijna in Kinheim.
Even later liepen we het dorpje Kinheim binnen en ook dit was onbekend terrein voor ons. De huizen waren over het algemeen wat moderner en lagen op grotere percelen wat verder van elkaar af. Gelukkig zagen we toch ergens achter de huizen nog een mooie oude schuur staan.
Bijna ongemerkt waren we vanaf Kröv wat omhoog gelopen de heuvel op, zodat het nu heuvelafwaarts richting de brug ging. Die brug moesten we over om in Kindel te komen en vandaar naar het bos op de heuvels.
Net als veel andere dorpjes in deze regio, heeft ook
Kinheim te maken met een dalend aantal inwoners. In de toptijd in 1950 woonden er nog ca. 1.100 mensen, maar dat aantal was eind 2013 gedaald tot 805.
Als het aantal inwoners in een dorpje met een dergelijk percentage zakt, dan is het logisch dat er huizen leeg staan. Zo ook dit mooie grote, maar wat vervallen pand, met uitzicht op de Mosel.
We staken de Mosel over en namen een pad wat we nog niet eerder genomen hadden. Het was dus afwachten wat we tegen zouden komen. Het begon goed, want door een klein stuk van het pad af te lopen, kwamen we bij een mooi uitzicht op Kinheim en Kröv.
Na het bos kregen we een open stuk op de heuvelrug, maar als vrij snel gingen we het bos weer in. We dachten een slang te zien, maar toen we thuis de foto bekeken, bleek het zo goed als zeker een
hazelworm te zijn, een pootloze hagedis die veel op een slang lijkt.
Kort daarna liep het pad omhoog het bos uit en kwamen we weer op grote met gras begroeide heuvelrug, die helaas ontsierd werd door wat bouwsels. Dit is nog maar het begin, want over een paar jaar ligt hier de snelweg van en naar de Hochmoselübergang en het zal dan een stuk minder leuk zijn om hier te lopen.
Met ecoducten wordt geprobeerd nog wat van de natuur te bewaren en we liepen langs zo’n ding in aanbouw. Kort daarna liepen voor het laatst door een stukje bos, Hier hadden we een paar jaar geleden ook al eens gelopen, want we herkenden de weilanden in het bos.
Niet veel later waren we uit het bos en hadden uitzicht op Bernkastel. Van daar liepen we over een slingerende weg tussen de wijnvelden door en toen we onder de Graacher Tor doorliepen (de enig overgebleven stadspoort) waren we in Bernkastel. Zoals altijd keken we even bij het huis waar onze oude balken vandaan komen en het was niet te zien dat dit herbouwd was.
Het volgende reisdoel was de ruïne van
Burg Landshut, maar dat veel tegen. Na een lange klim via een gesloten restaurant (wat wel een terras met mooi uitzicht had) kwamen we boven, om te zien dat de burcht een ontoegankelijke (met uitzondering van de bouwvakkers) bouwplaats was.
We gingen dus maar weer naar beneden, om eindelijk koffie (met gebak natuurlijk) te nemen op een pleintje met rondom vakwerkhuizen. Daarna zijn we door Bernkastel gelopen en in straatjes en steegjes waar we nog niet eerder gelopen hadden, kwamen we diverse mooie panden tegen die we nog niet eerder gezien hadden. De topper vonden wij dit fraaie asymmetrische vakwerkhuis.
Het was tijd om naar de boot te gaan en daar wachtte ons een behoorlijke teleurstelling, want meer dan figuurlijk ‘het schip ingaan’, zat er niet in.
Om de een of andere reden ging de boot niet en we weten eigenlijk nog niet waarom niet. Dat was behoorlijk vervelend, want het was de laatste boot van die dag. We konden hier weinig aan veranderen en begonnen dus maar aan de wandeling terug naar Kröv. We kozen dit keer de makkelijke route en besloten zoveel mogelijk langs de Mosel te lopen.
Op zich is ca. 17 km lopen langs de Mosel van Bernkastel naar Kröv best wel leuk, maar dat wordt al minder als het ongepland is en je al ca. 20 km in de benen hebt…
Toch vonden we het wel leuk om eens langs bezienswaardigheden als broedende zwanen, het Wehlener Sonnenuhr (zonnewijzer), de enige
Hängebrücke (hangbrug) over de Mosel bij Wehlen.
Daarna kwamen we langs de ruïne van de eens zo strategisch gelegen Rosenburg, een stuwsluis, enorme kasteelachtige huizen van wijnboeren en ook zagen we
klooster Machern aan de overkant, waar we ook nog een keer naar toe moeten.
Al lopende kwamen we steeds dichterbij Ürzig, waar het onvermijdelijke stond te wachten. Er was geen ontkomen aan, we moesten onder de in aanbouw zijnde
Hochmoselübergang door…
Gelukkig hadden we net ervoor nog was leuks gezien in de vorm van een “tuindino”.
Hierna liepen we eerst door Lösnich en daarna door Kindel en toen konden we eindelijk de brug over naar Kinheim. Het laatste dorp voor Kröv, dus het einde kwam in zicht.
Dat ‘de laatste loodjes het zwaarst wegen’, bleek ook nu weer, want er kwam geen eind aan het ‘knollenpad’. Zelfs toen we in Kröv waren, leek de weg van het zwembad naar de Weinbrunnenhalle ontzettend veel langer dan anders.
Toen we daar eenmaal waren, zat de tocht er echt bijna op. Enkele minuten later waren we weer terug; 11 uur en 13 minuten na ons vertrek.
De complete fotoserie van de wandeling staat hier.
